Կա՞ մարդ, որ երբևէ աղոթք մրմնջացած չլինի

Զորեղ հավատով

Քեզ եմ դիմում ես`

Բարձրյալ, տեր կանգնիր

Հավատացողիդ,

Քեզ հոգու խորքում

Նվաղ «Խիղճ» բառով

Լոկ բնութագրող,

Բայց` ամեն վայրկյան

Տիեզերական

ՈՒժդ զգացող

Հավատարիմիդ...

Նետված է, ահա,

Նա ալեկոծված

Համաշխարհային

Օվկիանոսի մեջ`

Որպես մի նավակ

Ծիրանափայտից

Փորագիր սարքած,

Որի թիերը

Աջից ու ձախից

(և ներքին դավից)

Հոսանքը տարավ...

Սպասում եմ, Բարձրյալ,

Տա՛ր, հասցրու ափ, որը

Հանգրվան-դրախտավայրն է

Ջրհեղեղ տեսած

Եվ հաղթահարած

Նոյ Նահապետի,

Նեռի ժառանգորդ

Բելին խորտակած

Հայկյան սերունդի...

Մի՛ թող խորտակվի

Ծիրանափայտե

Երազանք-նավս.

Նրանով պիտի

Խումբ-խումբ

Էրգիր գան

Բազում ցավերից,

Ստոր դավերից

Ցիրուցան եղած,

Բայց` քեզ չուրացած

Հայ զավակներդ...

Բարձրյալ, չլքե՛ս

Հավատացողիդ,

Դարձյալ տեր կանգնիր

Քեզ չուրացողիդ...

Անահիտ ՍԱՀԱԿՅԱՆ

Մեկնաբանություններ